شَو چِله او قديما

نام شاعر : حسین وطنپور ازغندی

شَو چِله ها او قديما رسمُ رسومِ ما چی بو؟

بزرگترای هر فاميل دستشا ريشُ قيچی بو.

همه مِرفتن اي شَوِ به خَنه بزرگترا.

بزرگترا هُم همگی مِجيكييَن ازي كارا.

چون خرجشا خیله مِرف با اي همه شَو چراغو.

کارد مِزَيى به جونشا نمي امَ يَك چیکله خو.

کی همچی رسمُ رسومِ مُد كرده از پیش خودش.

فقط مِتَنى بخِرى از آجيلا يَك نخودش.

اى بابا چیش وِرمِگی تو! گرونی او زمان نِبو.

چایی دِمون پییَله بو نياز به استكان نبو.

تجملات دِ كار نبو قصدشا دورهمى بو.

هرچه که داشتن خودشا اگِر زيادُ كمى بو.

همه دِ دورِ كرسىُ جوونا هُم كف مِزدن.

پیرترا هُم برِىِ هَم از قديما حرف مِزدن.

از كف زدن هُم وَرگُيُم ، كف مِزَيَن دِ مون تغار.

هَم مِزَيَن جوشُنده رِ با دسته هاىِ چوبِ نار

جوشُنده ريشه بِخ مايه كفُ حلوا بو

وِر سرِ اي شيرينى ها از بس مزه داش دعوا بو.

هَندِوَنه چِله هُم بايد مُخُوردن همگی.

تا که دِ تابستوناشا نِبَشه گرمازدگی.

بعدش دگه برف مييَمه چله بزرگ و چله خورد.

ننه سرما پنبه مزَ لحافتشِ صُحباىِ زود.

برفُ بارو بِرِىِ چی از آسمو بند اَمييه.

خووش سالى ها بِرِىِ چی همش به ازغند اَمييه.

بعضه ازي اشعارِ مو فقط به قصد شوخى بو

راستى دِ جون مرغاى قديم بِرِى چی اُقذِ موخى بو.

موخى دِ جونه مرغاشا به شَو چله چکار درَه؟

هيچه همیجور مَييستُم كه قافيَش تيار بِرَه

خلاصه دردسر نِتُم شمارَ كه خسته مِرِن.

وقته به شَو چله مِرِن فقط بِرِى پسته مِرِن.

يادش بخير او قديما چله هاشام با صفا بو.

دورهمی هاشا همه از سَرِ مهرُ وفا بو.