یک آدم شوخ و شَنگ

نام شاعر : حسین وطنپور ازغندی

مَيُم بِرِيتا وَرگُويُم از يَك اَدَمِ شوخ و شَنگ

که پا به هر جا مِگِذاشت مِدا به مجلس آب ورنگ

مِبُرد به همراه خودِش هر جا مِرَف دوو تارِشه

چی دلنشین بو واقعا وقته که مِزَ سازشه

كلاس نرفته بو ولى دووتار مِزَ از رو هنر

چراغونارِ گرم مِكِرد با هُنَرش بى دردسر

دِ سر گِدار بو خَنَه شا چه جایِ با صفاييه

حيف كه جاىِ قديمياش حالا دِ اونجه خاليه

غُلُم زِمانير وِرمُگُم ، خِدِى بابام هَمسَيَه بود

مُو كه نديدُمش ولى افسوس دِگه حالا چه سود

اَسته حسنِ نجارُ حج حسنِ نجف زاده

اَسته كريمِ بنا ، او مرد شريفُ اُفتاده

حَج رِستَمِ جعفرىُ كلبه عباس سال صِفَر

جاىِ هَمَشا خاليه، خدا بيامُرزه هَمَر

اي داستانار بابام مِگوف بِرِى مُو از غلام زِمُو

يادِشا مونده يادگار اگِرنه كه رَدِشا كو؟

چندِ خوبه از اَدِما يادِ خوبيشا بِمَنه

اَ گِر نه از اَدَم بد كه كَسِه يادِ نِمِنه