پرواربندی به شکل صنعتی و با تعداد زیاد در ازغند مرسوم نبوده و نیست ، اما بطور خاص یعنی هر خانواده به فراخور وضعیت مالی شان یکی دو تا گوسفند در اوائل بهار میخرند، که از پیر بز و میش ارزان گرفته تا شیشک و چاوش (بزجوان نر)، چون تمام اهالي چه دامدار و چه کشاورز در حد تواناییشان ، يك تا چند راس گوسفند ( به ندرت بز ) را در آغاز بهار و تابستان خریداری کرده، و در طول تابستان که اغلب خانواده ها در باغ ها و جالیزها بسر میبرند ، فرصت مناسبی است تا با تغذیه مناسب گوسفندان را چاق و چله کنند .
اکثر ما بچه های دهه سی تجربه نگهداری این نوع چوپانی را داریم و یک خاطره :با کرب عباس باقری ، ایشان کودکی از من (علی اکبر باصری ازغندی) کوچکتر بود با دو سه گوسفندش و من هم با سه چهار گوسفندمان کنارجوی ها و پوخلی(زمینی که گندم اش درو شده ) گوسفندها را چرا می دادیم ، خوب در این سالهای پر برکت زمینهای زیر کشت خربزه هندوانه زیاد بود و ما در کنار آنها و بچه هایی که حلال حرامی متوجه نبودیم ، میگفتم عباس تو کوچکی یواش از این غلمنه (راه آب) برو داخل و دو سه تا خربزه هندوانه بیار آقا عباس که زرنگ بود میگفت : مگه صاحبش که آن زمان کرب عبدالرضا رضایی می گفتند ( بعد حاجی شدند) را نمی بینی؟؟ میخوای دعواش با من ، خوردنش با تو !!!
خلاصه گوش به حرف نمی داد !! این بود که دیدم یک کلاه کش نو رو سرش هست، سرش که گرم صحبت شد، یکدفعه کلاه را برداشته و پرت کردم بین خربزه ها و ایشان داد و فریاد و آخر ناچاربود بره کلاهش را برداره ، که گفتم پس حالا دو سه تا خربزه بیار ، که با اکراه اینکار را انجام و جاتان خالی چه مزه ای و چه حالی داشتیم ...
بگذریم پس از پایان تابستان در ابتدای مِیزو (میزان = مهر ماه ) و يا در ابتدای عقرب ( آبان ماه ) گوسفندان پروار شده را ، در یک یا چند مرحله ذبح کرده و گوشتش را قرمه کرده و تا آخر سال از روغن و چربی و قرمه های آنها استفاده میکنند .