توضیحات :
آیت الله شیخ محمدصادق سعیدی فرزند شیخ غلامحسین، و مادرشان از ازغند بنام حاجیه زینت باصری بوده، از محققان و مفسران و لغت‌شناسان معاصر خراسان میباشند، که در سال ۱۳۱۲ شمسی در روستای فرشه همجوار ازغند، زاده شدند و تا سیزده سالگی در محضر پدر به آموزش پرداختند. سپس به کاشمر آمدند و نزد برادر بزرگشان جناب حجت الاسلام شیخ محمد کاظم سعیدی از واعظان برجسته کاشمر به تحصیل علم ادامه دادند.
تا اینکه در سال ۱۳۳۵ از سوی آیت الله امامی نوری، ریاست حوزه علمیه کاشمر راهی نجف شدند و در مدرسه طباطبائی یزدی سکونت یافته و از محضر آیت الله خوئی، سید عبدالاعلی سبزواری، میرزا باقر زنجانی و علامه فانی اصفهانی بهره بردند و توفیق داشتند که از شیخ آقابزرگ تهرانی اجازه نامه روائی بگیرند.
ایشان در سال ۱۳۴۳ شمسی برای تجدید دیدار به دیار خود بازگشت، و به اصرار مرحوم امامی نوری، در کاشمر ماندگار شدند . با ماندن ایشان حوزه کاشمر و سه مدرسه علمیه‌شان رونقی تازه ای یافت. حضرت آیت الله سعیدی تا سال ۱۳۶۲ که به مشهد تشریف آوردند در شهر خود اقامت کرده و علاوه بر پرداختن به امور علمی و نگارشی، حدود سی بنای خیریه، اعم از مسجد و مدرسه و حسینیه و درمانگاه و صندوق قرض‌الحسنه ساختند و هنوز عمران و آبادی ایشان در تمام روستاهای بالا ولایت و پایین ولایت مثمر ثمر و خیر و خیرات است. ایشان تسلطشان به ادبیات به گونه‌ای بود که هزاران بیت شعر عربی و فارسی را از حفظ داشت و کفایةالاصول و تفسیر قرآن را بسیار زیبا و جذاب تدریس می‌کردند.
ایشان در ۱۹ اردیبهشت ماه سال 1375 شمسی در مشهد مقدس به رحمت خدا رفتند و پیکر مبارکشان در رواق دارالزهد حرم مطهر امام رضا(ع) به خاک سپرده شدند .