« شُو خَنی اول » ( اولین شب خوانی ) با هدف بیدار نمودن مؤمنین برای عبادت و مناجات است که بیشتر با صدای بلند دعا و مناجات همراه است . اما « شُو خَنی دوم » ( دومین شب خوانی )که برای بیدار نمودن مسلمین است برای خواندن یا شنیدن دعای سحر ، خوردن سحری و ادای نماز صبح . بدیهی است این آخرین فرصت ، برای برخاستن است . بنابراین صدای مناجات و دعای سحر در غوغای طبل و دهل و شيپور گم میشود . گویی « اسرافیل » است که در « صور » می دمد ! این « قیامتِ صغری » با اذان هایی که بسیاری سر میدهند فرو می نشیند، فکرنکنم با این همه هیاهوی سحر و آن هم همه در پشت بام کسی ولو مریض بتواند چشم روی هم بگذارد، خواه ناخواه کل روستا باید بیدار بشوند .
کار روزمرۀ مردم در این روزهای مبارک ، علیرغم عدم امکانات رفاهی ، با تغییرات کمی همراه است . مگر برای مجالس قرآن خوانی موسوم به « دورۀ قرآن » که در بعدازظهر ها برگزار میشود . با نزدیک شدن به وقت افطار جوش و خروش خاصی در کوچه ها مشاهده میشود . هر کس کاری دارد تا قبل از افطار انجام میدهد ، با بلند شدن ندای ملکوتی اذان دیگر « پرنده هم در کوچه ها پر نمی زند ». مهمانی افطاری که موسوم به « افطار واکنی » است بین مردم رایج و بسیار محترم است .
به ویژه در بهاران که با شیربرنج مخصوص ازغند سفره ها رنگین تر هم میشود ! گرچه وقتِ خواب در روستاها اغلب همان اوایل شب است اما شبهای رمضان این زمان کمی جلوتر کشیده میشود ماه مبارک با وضعیت یاد شده درحال گذر است ، تا اینکه ماه از نیمه میگذرد .
برگرفته از کتاب : ازغند شهر سبز